Links Hinghoi Moo+ Nitchawan P'Puk Peerada Evil
15.12.2004 - 11:55 a.m.
ขอฉันอัพหน่อยเถอะ
หลังจากเครียดสุดๆมาหลายวัน ฉันก็อยากไปวัดมาก ก็เลยบอก ม ว่าจะไปอยู่วัดซัก 5 วัน ม ก็แบบเห็นว่าอีนี่อยู่บ้าน มันก็บ่นและเครียด ทำตัวไม่น่ารัก เลยแบบ เออๆ อยากไปก็ไปเหอะ
ตอนไปวัดวันแรก ฉันก็ขออนุญาติหลวงพ่อ เข้าคอร์สแบบเก็บอารมณ์ คือ อยู่คนเดียว ไม่พูดกับใครเลย ตอนแรกก็คิดเรื่องเดิมซ้ำไปซ้ำมา หนำซ้ำ เปิดร้านใหม่(การ์ตูน)เป็นวันแรกด้วย ม ก็แอบเมล์มา ฉันก็สติแตก คิดโน่นคิดนี่ หนำซ้ำมีกิเลส คือง่วงมาก
แต่อยู่วัดไปมาได้หลายวัน ก็แบบสงบมาก มีความสุข ตื่นเช้ามาเห็นหิ่งห้อย สายๆ มีนกเขามาเล่นที่ลานวัด อะไรต่ออะไรสวยงาม จนคิดว่า แบบเราเหมือนอยู่สวรรค์เลย จะคิดมากให้ตกนรกทำไมนะ
พอวันเสาร์ที่จะออกจากวัดสงบแล้ว คิดว่า ม จะมารับเที่ยงๆ แต่ว่าพี่แกเหงามาก รีบตื่นแต่หกโมงเช้า มารับฉันเลย
แล้วเมฆหมอกก็ผ่านพ้น(จริงๆเหรอ?)
พอกลับมา ตอนแรกฉันก็กะจะสอนล่ะนะแบบทำปกติเหมือนเดิม แต่ว่ามีเหตุการณ์นึงเกิดขึ้นอีก ทำให้ฉันทำใจไม่ได้ใหม่ ก็เลยเรียกโจทก์มาคุยกันหน้าห้อง(ตกลงมี 4 คน) ฉันก็แค่พูดว่า คงจะไม่สอนเรื่องเดิม ยอมให้พวกเธอ หรือ อาจจะหาคนอื่นมาสอนวิชานี้แทน แต่ว่าเด็กส่วนใหญ่ในห้องของฉันดีกับฉันมาก แบบว่า เถียงกับเด็กกลุ่มนี้แทนฉันให้น่ะ (ที่จริงตอนพูดจาในห้องเด็กจะแบบเกิดอารมณ์และก้าวร้าวฉันด้วย แต่เด็กในห้องก็จะช่วยด่าพวกมันแทนฉัน) แล้วในที่สุดพอฉันยืนกรานว่าจะไม่สอนเหมือนเดิม เด็กๆในห้องก็แบบขอร้องฉันกันทั้งห้อง ว่าฉันสอนดี ขอให้สอนต่อเหอะ(ชอร์ทนี้แหละค่ะที่เด็ดมาก ฉันเลยใจอ่อน เพราะความเป็นคนบ้ายอ) ฉันเลย เอาวะ สอนก็สอน พวกโจทก์อยากทำอะไรก็ทำไปละกัน เฮ้อ
ตอนนี้ร้านการ์ตูนเปิดแล้ว
ร้านการ์ตูนเปิดแล้ว ร้านของฉันมีชื่อเป็นภาษาญี่ปุ่น แปลเป็นไทยได้ว่าร้านหนังสือการ์ตูน ฉันแอบๆทำเป็นลูกค้าไปที่ร้าน พอตอนเย็นก็ไปเคลียร์บัญชี เพิ่งเริ่มเปิด แล้วก็ช่วงนี้จะสอบมิดเทอม ยอดรายได้ตกฮวบ(จากที่ปกติพอถูไถ) แต่ก็สนุกดี เนื่องจากลงทุนน้อย เลยแบบรู้สึกสนุกน่ะ ไม่เครียดเลย งานที่ต้องทำคือ วันเสาร์ไปซื้อการ์ตูนใหม่มาเข้าร้าน แล้วก็คิดวิธีเพิ่มลูกค้า และยอดขาย/เช่า
คุณฮอน
มีเรื่องจาก ม มาเล่าให้ฟัง คือคนที่บริษัทเค้าที่เป็นคนญี่ปุ่น ก็ติดต่อกับคนไทยคนนึง เป็นผู้หญิง คนญี่ปุ่นเค้าได้นามบัตรคนนี้มา เค้าก็เอามาโชว์ให้ ม ดู ว่านี่ๆ ผมติดต่อกับคุณ ฮอน คือในนามบัตรเค้าจะเขียนชื่อนามสกุล ใต้ชื่อเค้าเขียนว่า B.Sc. Hon. อะไรทำนองนี้แหละ(อย่างภาคภูมิใจอวดแบ่งมาก) ทีนี้มิไยที่ ม จะอธิบายยังไงว่า คนในนามบัตรเค้าชื่อ หญิง (นามสมมติ) คุณทานากะ(นามสมมุติ) นี่แกก็คิดว่าเค้าชื่อคุณ ฮอน อยู่ร่ำไป (เค้านึกว่า B กับ Sc เป็นตัวย่อชื่อไง)
ทีนี้วันต่อมา คุณทานากะก็ไปเจอกับคุณหญิงเข้า แกก็ไปเรียกเค้าว่าคุณฮอนๆใหญ่เลย (ม อยู่ใกล้ๆก็ขำ) หนำซ้ำบอกว่า ผมอีเมล์มาหาคุณฮอน หลายครั้ง คุณคงไม่ได้รับ (ก็คงได้รับหรอก) คุณหญิงแกก็ทำหน้าเอ๋อสุดเดชไปสิ
ม มาสรุปเรื่องนี้อย่างขำมากว่า เจ๊หญิงนี่แกก็แปลก คนญี่ปุ่นเค้าไม่มีการมาอวดเกียรตินิยมอะไรกันหรอก อืม ที่โรงเรียนที่ฉันสอนอยู่นี่เค้าก็ไม่เห็นอวดกันนะ แต่บางที่ก็เห็นเค้าอวดกันจัง
แอนได้ฟังเรื่องนี้ก็บอกว่า เพื่อนของแอนที่เป็นหมอฟันได้เกียรตินิยมเหรียญทองด้วย แอนก็ถามว่าทำไมแกไม่ใส่เหรียญทองไปในนามบัตรแกวะ เพื่อนบอกว่าเป็นหมอรักษาคนไข้ชาวบ้านต่างจังหวัด ขืนใส่ไปคนไข้คงได้ถามว่าหมอไปแข่งกีฬาอะไรมาล่ะ เพื่อนแอนน่ารักดี
หายไปหลายวัน สุขภาพจิตดีกลับมาแล้ว ไว้จะมาเล่าเรื่องเบาๆอีก เช่นเรื่องไปเจอเพื่อนห้องหกมา
�