11.06.2003 - 3:49 p.m.
เพื่อนเก่ามาเยี่ยม
วันศุกร์มาสะบอกฉันว่าเค้าไปเช่ารถมา วันละซักสี่พันบาท เพื่อพากาเบรียลเที่ยว ฉันก็บ่นๆตามประสาไปว่าน่าจะยืมรถแอนก็ได้ มาสะก็บอกคิดแล้วว่าปุยต้องบ่น แต่ว่ารถแอนเล็ก เดี๋ยวกาเบรียล(กั๊บ)นั่งไม่สะดวก แล้วอีกอย่างกั๊บมาคราวนี้พวกเราก็ให้เค้าบินมาหา(ค่าเครื่องบินภายในญี่ปุ่นแพงสุดๆ) หนำซ้ำเราให้เค้าพักบ้านแม่มาสะด้วย ไม่ต้องออกค่าโรงแรมให้ทั้งเราทั้งเค้า ฉันก็เลยหยุดบ่น
วันเสาร์ ฉันไปสอนพิเศษ แล้วก็ไปเรียนชงชากับแอน อาจารย์สอนวิธีใหม่อีก แล้วอาจารย์ก็ให้สร้อยข้อมือแม่เหล็กพวกเราด้วย เป็นของฝากจากที่แกไปเที่ยวมา มาสะมารับฉันที่บ้านอาจารย์ อาจารย์เลยจับให้มาดื่มชา มาสะบ่นลับหลังว่าอาจารย์ฉันโหดมาก ฉันไม่คิดอย่างนั้น ฉันว่าอาจารย์ใจดีมาก
อาจารย์สอนวิธีล้างมือ
แล้วเราก็ไปรับกั๊บกันที่สนามบิน เนื่องจากไม่ได้เจอกันมา 6 ปีได้ ก่อนไปฉันก็กลัวเสียอิมเมจมาก รีบแต่งตัวสวย และแต่งหน้าอ่อนๆ(แต่ซ่อนริ้วรอยเต็มที่) เราไปถึงก่อนเวลา ฉันก็แซวมาสะว่ากั๊บอาจจะเป็นลุงคนโน้นคนนี้ คือกั๊บเรียนคณะเดียวกับมาสะ แต่ว่าแก่กว่าพวกเราเกือบสิบปี เวลาผ่านไปขนาดนี้ กั๊บจะเป็นยังไงนะ พวกเราคิดกันไปต่างๆนาๆ ฉันบอกว่าต้องใส่สูทแน่ เพราะว่ามาสัมมนา มาสะบอกว่ากั๊บไม่มีทางใส่สูท เพราะว่าสมัยอยู่อังกฤษ หนาวแค่ไหน เค้าก็ใส่แค่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นเสมอ
และแล้วเราก็เห็นคนนึงมองข้างหลังไม่เหมือนกั๊บเป็นอย่างมาก แต่ว่าก็ใช่ ใส่สูท สกินเฮด ตัวกลม หน้าตาเหมือนพระสังขจาย ยิ้มแก้มปริเดินมาหาพวกเรา กั๊บเข้ามากอดทักมาสะและฉัน เราบอกว่ากั๊บหน้าไม่เปลี่ยนเลย (เราพยายามไม่พูดถึงอย่างอื่น) กั๊บบอกว่าเค้าหัวล้านแล้ว พวกเราดิไม่เปลี่ยนเลย เหมือนสตั๊ฟไว้ ทำได้ยังไงกัน มาสะกับฉันดีใจแก้มปริ
พอดีเพื่อนมาสะนัดว่าอยากกินข้าวเย็นด้วยกัน เลยพากันไปกินข้าวเย็น เพื่อนมาสะคนนี้เป็นรุ่นพี่เพราะว่าเป็นเพื่อนพี่สาวมาสะมาก่อน เค้าจะแต่งงานปีนี้ เค้าพาแฟนมาแนะนำพวกเรา แฟนเค้าเป็นคนน่ารักมากเลยชื่อจุงโกะ เป็นเพื่อนโรงเรียนเก่ากันมา อายุคงเท่าพี่ปุ๊กและแอน เราก็คุยกันว่าสาวๆสมัียนี้แต่งงานช้าเนอะ อย่างเพื่อนมัธยมฉันยัง เป็นโสดเยอะกว่าแต่ง จุงโกะบอกว่าเพื่อนเค้าก็ยังไม่แต่งงานเยอะเหมือนกัน ฉันเลยได้ความรู้ใหม่เกี่ยวกับสาวญี่ปุ่นรุ่นใหม่ ฉันนั่งระหว่างกั๊บและจุงโกะ หันซ้ายทีพูดญี่ปุ่น หันขวาพูดอังกฤษ พูดผิดพูดถูกไปสองหน คือพูดภาษาญี่ปุ่นกับกั๊บเฉยเลย
เพื่อนมาสะเลือกไปผับสไตล์ฮาวาย เราเลยต้องอะโลฮ่ากัน
กลับมาบ้าน ก็คุยกันเรื่องโน้นเรื่องนี้ ฉันก็อดบ่นเรื่องการเรียนไม่ได้ กั๊บเป็นอาจารย์มหาลัยบรูไน เราก็เลยคุยกันเรื่องการศึกษาด้วย กั๊บเป็นคนที่ฉันรู้สึกว่า รู้สึกดีจังเลยที่เวลาที่พูดอะไรไปแล้วมีคนเข้าใจ
�