14.06.2003 - 1:47 p.m.
ต่อจากเมื่อวาน
วันจันทร์ ฉันต้องเข้ามหาลัยมาทำงาน เลยให้กั๊บกับมาสะนั่งรอกันที่โรงอาหารมหาลัย 2 คนคงชมเด็กๆกันเพลิน ขนาดฉันเลทมาก ยังไม่บ่นซักแอะ
พากั๊บไปเที่ยวภูเขาไฟซากุระจิมา เนื่องจากเมฆเยอะมาก วันนี้เลยไม่สามารถมองเห็นภูเขาไฟได้ทั้งลูก
ออนเซ็นริมทะเลอันมีชื่อเสียงของที่นี่ เพราะเป็นที่ๆผู้หญิงและผู้ชายอาบรวมกันได้ แต่ว่าต้องแต่งชุดยูกาตะสีขาว เพราะว่าเป็นออนเซ็นศักดิ์สิทธิ์ มีศาลเจ้าอยู่ในออนเซ็นด้วย
วันนี้เราพากั๊บไปกินหมูดำ อันมีชื่อเสียงของที่นี่ กั๊บดึงดันจะเลี้ยงพวกเราให้ได้ พวกเราเลยใจอ่อน แต่แซวว่ารู้งี้สั่งแพงๆดีกว่า
วันสุดท้าย เราพากั๊บไปเที่ยวตั้งแต่เช้า พาออกดูสะพาน ที่เมืองนี้เคยมีน้ำท่วมใหญ่เมื่อ 7-8 ปีก่อน สะพานเก่าถูกพัดพัง เขาเลยย้ายมาสร้างใหม่ อีกที่ใหม่ สะพานโบราณของญี่ปุ่น สร้างด้วยอิฐล้วนๆ ไม่มีปูน หรือฐานอื่นใด เค้ามีให้ลองสร้างสะพานเล่นด้วย มาสะเคยเล่นแล้ว เลยให้ฉันกับกั๊บเล่น พวกเราสร้างอย่างที่คิดเอาเอง ปรึกษากันใหญ่ คิดว่าไม่น่าเวิร์ก แต่ลองๆดู พอสร้างเสร็จ โครงมันจะยกตัวลง แล้วเค้าจะมีสถานะการทำแผ่นดินไหว ดูว่าสะพานเราจะอยู่ได้มั๊ย มาสะทำหน้าตาไม่เชื่ออย่างสุดๆ ว่าพวกเราจะทำได้ เมื่อมันยังอยู่ดีหลังจากแผ่นดินไหว แกบอกว่ารูปร่างมันพิลึกเกินไป โธ่ ให้มันรู้สิ ว่าฉันก็วิศวกรเหมือนกัลล์ (มาสะเคยสร้างแล้วล้มเหลวน่ะ ฮิฮิ)
จากนั้นเราก็พากันไปสถานที่เกิดของมาสะ ฉิรัง และดูหมู่บ้านซามูไรโบราณ
ฉันชอบถนนแถบนี้มาก เพราะเค้าจะมีทางน้ำไหลอยู่หน้าบ้าน เป็นทางน้ำสาธารณะ น้ำสะอาดมาก มีปลาคาร์พด้วย
กั๊บคุยกับมาสะ ทำให้ฉันได้ความรู้เรื่องเกี่ยวกับระบบระบายน้ำของญี่ปุ่น(ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งนาน ไม่เคยถามเลยว่ะ กั๊บมาแป๊บเดียว สนอกสนใจเรื่องวิชาการมาก) บ้านในญี่ปุ่นจะมีระบบบำบัดน้ำในทุกบ้าน น้ำที่ทิ้งออกมาจากบ้านเค้าจะต้องผ่าน ถังกรองก่อน อย่างน้ำที่ปลาคาร์พแหวกว่ายได้ในหมู่บ้านนี้ ก็มาจากน้ำทิ้งในหมู่บ้านนะ ฉันอยากทำอะไรเพื่อประเทศชาติจังเลยว่ะ อยากให้เมืองไทยสะอาด ผู้คนมีสภาพความเป็นอยู่ที่ดี ถ้าฉันเป็นอภิมหาเศรษฐี ฉันจะจัดการกับ กทม ก่อนเลย เช่นฉันจะออกเงินทำหมันหมาโดยไม่ฆ่ามัน ทำตลาดให้สะอาด และอื่นๆ
อยากเป็นผู้ว่ากทม
จากนั้น ก็ไปดู สถานที่ที่เป็นฐานของหน่วยบินคามิคาเซ่(เทพเจ้าสายลม) มาสะเคยไปดูมาแล้ว เค้าเล่าให้พวกเราฟังว่า ในพิพิทธพัณธ์ จะมีจดหมายของทหารที่ต้องไปปฏิบัติภารกิจ ความเชื่อของพวกเราที่ได้ฟังมาจากตะวันตก ที่ว่าชาวญี่ปุ่น รักชาติ ยอมสละชีพเพื่อชาตินั้น ไม่ถูกต้องเลย จดหมายก่อนตายของทหารอายุน้อยๆเหล่านั้น บางคนอายุแค่ 14 เขียนบอกพ่อแม่เค้าว่า เค้าไม่อยากไปเลย เค้าไม่อยากตาย แต่เนื่องจากช่วงสงคราม มันเป็นเหมือนโดนบังคับน่ะ จะไม่ไปก็ไม่ได้
เนื่องจากมันเศร้ามาก มาสะเลยขอตัวรออยู่ข้างนอก ให้ฉันกับกั๊บเข้าไปดูกันสองคน
แล้วเราก็พากั๊บไปกินกาแฟบวกเค็กที่โรงแรมที่ดีที่สุดของเมืองส่งท้าย และชมวิวด้วย
และเราก็พากั๊บไปส่งที่สนามบิน
�