Links Hinghoi Moo+ Nitchawan P'Puk Peerada Evil
17.07.2002 - 1:05 p.m.
วันก่อนฉันไปร้านหนังสือ อยากอ่านหนังสือที่ตลกEอ่านแล้วขำไดEเลือกอยู่นานมากเลยก็ตัดสินใจไม่ไดEก่อนจะกลับ เหลือบไปเห็นเล่มนึง ชื่อว่า Welcome to my planet เป็นเรื่องของชีวิตสาวอเมริกันที่เรียนโทอยูEนึกว่ามันจะตลกอ่านไปอ่านมา มันไม่ตลกเท่าไหรEแต่ว่ามันให้แนวคิดได้หลายอย่าง ฉันจัดให้มันเป็นหนังสือ self-help book ของฉัน แล้วก็เป็นหนังสือแปลกที่เล่าเรื่องโดยใชEpresent tense หมดทั้งเรื่อง
หนังสือเล่มนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่า ไม่ได้มีฉันคนเดียวในโลก แปลส่วนที่ฉันชอบมาให้อ่านกัน
"เธอยังนอนเยอะอยู่หรือเปล่า" นักจิตวิทยาถามฉัน
"ก็ไม่มากเท่ากับก่อนที่จะกิน โปรแซก แต่ว่ารู้สึกเหนื่อยมากๆเลยค่ะ" (โปรแซกคงเป็นยาที่กินแล้วกระตือรือร้น ผู้แปล)
"ที่เหนื่อยคงเป็นเพราะโปรแซก กินยาแรกๆก็เป็นอย่างนี้แหละ แล้วตอนนี้ตื่นเช้าหรือเปล่า"
"บางทีค่ะ พยายามอยูE ฉันตอบ
"ตื่นเจ็ดโมงนะ ทุกวัน" เสียงดุ
แต่ว่าไม่ใช่วันเสารEช่ไหมคะ
"วันเสารE้วย" เสียงเข้ม
"แต่ว่าไม่ใช่วันอาทิตยEะคะ" ฉันยังพยายาม
"วันอาทิตยE้วย" นักจิตวิทยาดุ "ตื่นแล้วเดินออกจากบ้านให้ได้ตอน 7.05 แล้วก็ไปยืนที่พื้นเพื่อที่จะเป็นส่วนหนึ่งของโลก" นักจิตวิทยามีทฤษฎีที่ว่า ถ้าฉันออกไปสูดอากาศยามเช้าที่นอกบ้านไดEฉ้นก็จะตื่นแล้วก็พร้อมที่จะทำงานต่อไป
"ดื่มกาแฟก่อนได้มัEคะ" ฉันต่อรอง
"ถ้ากาแฟมันทำให้เธอเดินไปที่ประตูได้เร็วขึ้นน่ะนะ"
"แน่นอนค่ะ"
ต่อมา เมื่อฉันเข้าใจอะไรมากขึ้น ฉันก็รู้ว่า ความหดหู่น่ะ มันเหมือนกับการติดเหล้า ที่เราพยายามที่จะเลิก อย่างเช่นตัวร้ายในหนังทีวีไง ที่มักจะพูดว่า "ฉันจะเลิกเหล้าเมื่อไหร่ก็ไดE หรือพูดว่า "ฉันไม่ได้ติดเหล้า" แต่ว่าในมือมีขวดเหล้าเปล่าถืออยูEเรามักจะลืมสัญญาที่ให้ไว้กับตัวเอง เหมือนกับยักษEัวใหญ่ที่นอนหลับแล้วปล่อยให้พละกำลังอันยิ่งใหญ่ของตัวเสียไปตามกาลเวลา โดยได้แต่หวังว่าพลังของตัวจะมีอยู่เรื่อยเรื่อย เหมือนเดิม อย่างนั้น
�