Links Hinghoi Moo+ Nitchawan P'Puk Peerada Evil
21.05.2004 - 11:37 a.m.
เล่าเรื่องลาวต่อ
เมื่อวานนี้รีบๆเขียน เลยไม่ได้เล่ารายละเอียดเกี่ยวกับหลวงพระบางมาก แต่ก็มีคนบอกว่าอ่านแล้วอยากไป ฉันว่าคุ้ม น่าไปจริงๆ หลวงพระบางเหมาะกับการเที่ยวแบบพักผ่อน คืออย่าไปคาดหวังว่าจะเที่ยวแบบจุ่มๆทัวร์ มันเป็นการเที่ยวแบบเดินดูสถาปัตยกรรม เหนื่อยนักก็พักตามร้านคาเฟ่สวยๆออกแนวฝรั่งเศส กินขนม ชา กาแฟ อร่อย คุ้ม
เย็นวันอาทิตย์เดินทางมาเวียงจันทน์ มีรถมารับจากสนามบินไปพักโรงแรมในเมือง ระหว่างที่นั่งรถก็รู้สึกผิดหวังน่ะ เวียงจันทน์เหมือนต่างจังหวัดบ้านเราเลย ไม่มีเสน่ห์ มีสถานที่ท่องเที่ยวบ้าง อย่างประตูชัย(ชองเอลิเซ่ ลาว) แต่ว่ารวมๆแล้ว เหมือนไทยอ่ะ ไม่ประทับใจ
ไปถึงโรงแรม เป็นโรงแรมเล็กๆแนวห้องแถว อยู่ใจกลางเมือง ห้องเก่าๆ แต่งด้วยพรมสีแดง วอลเปเปอร์ สีแป๋น ไม่อยากบอกเลยว่าคิดถึงโรงแรมวังที่หลวงพระบางขนาดไหน
ฉันและเพื่อนๆก็ไปเดินริมฝั่งโขง และกินแหนมเนือง แปลกนะ ที่ลาวมีแหนมเนืองด้วย และก็อร่อยมากด้วย มาลาวนี่ได้กินผักเยอะมาก ถึงรู้สึกตัวว่าเป็นเหมือนวัว แต่ชอบ คนลาวกินกับไม่ค่อยเปลือง กินข้าวเยอะ นี่เป็นความรู้ใหม่อีกอย่าง
กลับมาโรงแรม ก็เหนื่อยมาก เดินทั้งวัน แต่ว่าฉันเอาหนังสือนิยายไปอ่านด้วย กำลังติด เลยอ่านต่อจนง่วงแบบทนไม่ไหว ก็เดินไปปิดไป จำได้ว่าปิดไฟหมดทุกดวง เพราะว่ามันเป็นโคมเก่าๆที่ต้องเดินไปปิด ฉันเป็นคนนอนมีแสงไฟไม่ได้ไง
ตื่นเช้ามาวันจันทร์ ด้วยเสียงนาฬิกาปลุกมือถือ พบว่าไฟหัวเตียงอันหนึ่งเปิดอยู่น่ะ ฉันก็แบบอึ้งๆ ลังเล คิดว่าหรือว่าฉันจำผิด อาจจะไม่ได้ปิดหมดเมื่อคืน แต่อีกใจหนึ่งก็มั่นใจมาก ว่าปิดหมด ไฟมันเปิดเองด้วยอะไรบางอย่าง
แต่เนื่องจากฉันต้องรีบไปสอน ฉันก็อาบน้ำแต่งตัว ทำอะไรตามปกติ ไม่กลัวเลยนะ (ทำไมวะ ยังสงสัยตัวเอง ทำไมไม่กลัว) แล้วก็ออกไปรอ เค้าบอกว่าจะมารับ 7 โมงครึ่ง
เชื่อไหมว่าฉันรอไปจน 9 โมงครึ่ง อาจารย์เค้าถึงมารับ จับความได้ว่า ถ้าวันไหนฝนตก อาจารย์ลาวเค้าไม่มาทำงานกันหรอก นักเรียนก็หยุดเหมือนกัน มารับฉันนี่ก็บุญแล้ว ประมาณนั้น รถที่เค้าใช้เป็นรถเก๋งแบบเก่ามาก เค้าขับรถกันช้าๆก็จริง แต่ว่าไม่มีเลนอ่ะ อยากขับตรงไหนก็ขับไป เหมือนขับเกวียนเลย
ไปสอนหนังสือ ลาวมีมหาวิทยาลัยอยู่แห่งเดียว มีอาจารย์จากไทย และเทศไปสอนอยู่เยอะเหมือนกัน ส่วนมากจะได้ทุนไป
นักศึกษาและอาจารย์หญิง ทุกคนต้องนุ่งผ้าซิ่น เสื้อจะเป็นเสื้อเชิ้ต4ส่วน รัดรูป (แต่ไม่รัดจนปลิ้นเหมือนเด็กไทยเราหรอกนะ) ก็น่ารักดี ถ้าฉันอยู่ต่อซักอาทิตย์นึง คงซื้อผ้าซิ่นมานุ่งไปสอนแน่เลย ชอบ
เย็นนั้น ก็กิน ก๋วยเตี๋ยว ตบด้วยแหนมเนืองเหมือนเดิม แล้วก็กลับไปนอน คือไม่ได้กลัวมากนะ แต่ว่าบอกพี่เค้า(ผู้ชาย 2 คนว่าขอเปลี่ยนห้อง เค้ารีบบอกให้ฉันย้ายมานอนด้วยกันละกัน ขนาดยังไม่ได้เล่าเรื่องเลยนะ) พอฉันเล่าเรื่องไฟเปิดเองให้เค้าฟัง แล้วบอกเค้าว่าฉันว่ามันไม่น่ากลัวนะ ฉันอาจคิดไปเอง พอเค้าเห็นห้องฉันก็ไม่ได้พูดอะไร พี่เค้าแบบยังไล่ให้ฉันไปอาบน้ำห้องตัวเองตอนกลางคืนและตอนเช้า ฉันก็บ้าจี้ อาบก็อาบวะ ไม่กลัว แต่ให้นอนไม่เอา ไม่อยากเสี่ยง
เช้าขึ้นมา ก็ชวนกันไปเดินตลาด ฉันใฝ่ฝันอยากกินขนมปังฝรั่งเศสบาเก้ แล้วใส่พวกหมูยอ ของลาวมานานแล้ว ตั้งแต่สมัยดูทีวีเรื่องลาวตอนเด็กๆ ก็เลยพาคนอื่นไปกินด้วย แถวละ 40 กว่าบาท คนนึงกิน ครึ่งนึงก็อิ่ม อร่อยมากๆเลย เค้ามีตับบด ใส่หมูแดง แล้วก็หมูยอ หมูหยองด้วย แซ่บหลายๆ ก่อนกลับพี่เค้ามีหน้ามาบอกว่า พี่เห็นห้องเราแล้ว ขนลุกๆว่ะ แหม แล้วทีไล่เราไปอาบน้ำห้องตัวเอง อยากให้ฉันเจอรึไงฟะ
แล้วก็เดินทางกลับ เสียดายจังเลย ลาวสนุกมาก ถ้าเขาเชิญไปสอนอีก ก็อยากไปอีก คนลาวใจดี พูดอะไรเค้าก็ฟังเข้าใจหมด เค้าพูดอะไรมา เราก็ฟังออกเกือบหมดนะ 80 90 เปอร์เซ็นต์ได้ ไปลาวใช้เงินไทยได้สบายๆ รู้สึกเหมือนมาจากประเทศมหาอำนาจเลย
เรื่องโค้ดดาวินชี
วันก่อนไปซื้อมาอ่านแล้ว ก็สนุกดีนะ แต่ฉันว่าปริศนามันง่ายไปหน่อยอ่ะ บางตอนนึกรำคาญยายนางเอกว่าทำไมมันรู้ช้าจังวะ จับผิดเรื่องนี้ได้ด้วย คือตอนที่ตำรวจ ฟาซ โทรกลับไปเบอร์เดิมที่พระเอกโทรจากโทรศัพท์ ความเป็นจริง ฟาซไม่สามารถกดเบอร์ต่ออีก 3 ตัวได้หรอก เพราะว่าโทรศัพท์มันจะไม่เมมโมรีเบอร์ต่อให้
�