Links Hinghoi Moo+ Nitchawan P'Puk Peerada Evil
28.05.2003 - 6:30 p.m.
ชีวิตนักดนตรี
เมื่อวานนี้ไปเรียนเปียโนมา ไปด้วยท่าทางเบลอๆเหนื่อยกับเรื่องเขียนวิทยานิพน์และย้ายของจนจำเวลาเีรียนก็ผิด แถมยังไม่มีเวลาซ้อมเพลงเลย ก่อนเรียนก็เลยนั่งคุยกับอาจารย์ เรื่องโน้นเรื่องนี้ ไม่รู้เป็นอะไร อาจารย์ชอบชวนฉันคุยมาก เอาก็เอา เรื่องที่คุยกับอาจารย์ที่น่าสนใจมากเลยคือ ฉันบอกอาจารย์ว่าเรียนนี่เหนื่อยจังเลย จบเอกนี่ก็ไม่เอาอีกแล้ว เหนื่อย อาจารย์ก็บอกว่าเป็นนักดนตรีก็เครียดมากเหมือนกัน ฉันงงมาก ไม่นึกเลย นึกว่าเรียนดนตรีสุดแสนจะมีความสุข อาจารย์บอกว่าพวกนักดนตรีน่ะ จะมีความเป็นนาซีซัส(หลงตัวเอง) ตัวเองต้องดีเลิศ พอมีใครมาดีกว่าจะรู้สึกว่าเป็นการแข่งขันทันที แล้วบางทีพยายามไปก็มีรุ่นใหม่มาแรงเหนือกว่าเราอีก แล้วการสอบนี่มีเยอะมาก อย่างอาจารย์ฉัน ตอนนี้แกก็ต้องไปเรียนเพิ่มอีก ซ้อมไม่มีหยุด ฟังแล้วหนาวเลย มันเป็นการแข่งขันตลอดชีวิต อาจารย์บอกว่าบางทีเครียดมาก ไม่อยากทำอะไรเลย อาทิตย์ที่แล้ว แกก็หลุดโลก หนีไปตกปลาเล่น(อาจารย์เป็นสาววัย 37 ที่หน้าเด็ก)
เล่าเรื่องนี้ให้มาสะฟัง มาสะบอกว่า แน่นอน เรียนเล่นๆอย่างเธอก็สนุกน่ะสิ พวกนักดนตรีหรือว่าศิลปินน่ะเค้ามีอารมณ์ติสท์กันมากนะ ยิ่งบางทีพยายามเท่าไหร่ก็สู้พวกที่มีพรสวรรค์ไม่ได้ยิ่งเครียดหนัก อย่างโมสาทไงแต่งเพลงได้ตั้งแต่ 5 ขวบได้เชิญให้เข้าวังด้วย คนธรรมดาพยายามเท่าไหร่ก็ไม่ได้หรอก
แต่งหน้าเค็ก
วิทยานิพนธ์ทำเสร็จแล้วโดยคร่าวๆ คือตอนนี้ยังเหลือให้คนอื่นอ่าน อาจารย์ให้ฉันหาคนเช็คภาษาให้ ฉันก็เลยเอาคนใกล้ตัว มาสะนี่แหละ พี่แกภาษาอังกฤษแน่นมาก โทเฟิลนี่ หกร้อย หรืออะไรทำนองนี้แหละ ปกติฉันไม่ค่อยให้แกตรวจอะไรฉัน เพราะแกชอบแก้ให้เว่อร์ ไม่ถูกใจ แต่เอาละหาใครไม่ได้แล้ว พี่แกก็รับไปตรวจอย่างรีบๆ เพราะฉันบอกว่าไม่ต้องแก้ให้ฉันนะ แค่ขีดเส้้นใต้ที่ผิดพอ เลยตรวจเสร็จใน 4 ชม (คือแกก็ขี้เกียจแก้ให้เยอะด้วยมั๊ง) แล้วอีกคนก็เลยส่งไปที่โคลัมเบียให้แอนเดรส เพื่อนซี้ตรวจ ตานี่เข้าข่ายที่อาจารย์ต้องการ คือเรียนคอม ภาษาเหรอ ตานี่เหมือนมาสะแหละ พวกสอบโทเฟิลได้ หกร้อยฝ่า อีกคนก็คุณอ เพื่อนสนิทแอน คนนี้เนทีฟ ตอนนี้รอผลตรวจอยู่ วันนี้ส่งวิทยานิพนธ์ให้อาจารย์ดูก่อน อาจารย์ก็บอกให้เพิ่มอะไรนิดหน่อย แล้วก็ให้ทำดรรชนีเลย โหย ความรู้สึกเหรอ รู้สึกเหมือนคนแต่งหน้าเค็กไง แบบว่าทำ เค็กมานาน ร่อนแป้ง ผสม เอาเข้าเตา รออบนาน พอเสร็จแล้วได้แต่งหน้านี่รู้สึกดีใจมากจริงๆนะ ความรู้สึกตอนทำดรรชนีนี่ตอนเรียนโทนี่ก็ยังจำได้อยู่เลย
เหลืออีกนิดเดียวเองแล้ว
�